Kim są chiropraktycy?
Stowarzyszenie skupiające terapeutów posługujących się jedną z najbardziej rozpowszechnionych na świecie metod terapii manualnej - chiropraktyką. Powstało wiosną 2002 roku z inicjatywy dr n. med. Henryka Dyczek, absolwenta Oxford College of Chiropractic, oraz Oxford Brooks University. Stowarzyszenie skupia absolwentów działającej w Polsce od 1999 roku Akademii Chiropraktyki.
Do tego stowarzyszenia należą m.in.Chiropraktyk (Kręgarz) Magdalena Boroń i Chiropraktyk (Kręgarz) Mariusz Dąbrowski pracujący w Gabinetach: Lublin, Warszawa, Rzeszów
Stowarzyszenie ma na celu:
- Oświatę zdrowotną w zakresie profilaktyki chorób narządu ruchu pochodzenia cywilizacyjnego,
- Podnoszenie kwalifikacji terapeutów manualnych i wypracowanie standardów
terapeutycznych poprzez organizowanie szkoleń (zaproszenia wykwalifikowanych terapeutów z całego świata), konferencji, warsztatów, itp., oraz stworzenie Kodeksu Etyki Zawodowej i Kodeksu Pracy Chiropraktyka.
- Upowszechnianie wiedzy z zakresu diagnostyki zaburzeń czynnościowych w narządzie ruchu i ich leczenia metodami pozafarmakologicznymi w polskim środowisku medycznym,
- Badania nad skutecznością poszczególnych technik i szkół terapii manualnej w zastosowaniu do konkretnych jednostek chorobowych w celu zakwalifikowania chiropraktyki do grupy pełnoprawnych metod leczniczych stosowanych w wybranych przypadkach,
- Stałą współpracę ze środowiskiem medycyny konwencjonalnej w celu wypracowania wspólnego modelu najefektywniejszej opieki nad dziećmi z wadami postawy od okresu niemowlęcego do zakończenia wzrostu,
- Współpraca z klubami sportowymi w zakresie opieki chiropraktycznej nad zawodnikami,
- Opracowanie prawnego statusu zawodu chiropraktyka w Polsce.
Szczegóły na www.chiropraktycy.pl
OPIS ZAWODU "CHIROPRAKTYK"
Nazwa: Chiropraktyk
Kod: 323004
Synteza:
Udziela świadczeń prozdrowotnych w zakresie analizy, neuroaktywacji, mobilizacji, manipulacji i usprawniania aparatu ruchu oraz jego profilaktyki stosując dłonie (terapię manualną), które analizują i usprawniają biomechanikę aparatu ruchu polegającą na korygowaniu ułożenia kręgów i stawów międzykręgowych przy zastosowaniu specjalistycznego oprzyrządowania oraz zdjęć rentgenowskich.
Zadania zawodowe:
nawiązywanie kontaktu z chorym w celu określenia dysfunkcji aparatu ruchu: stopnia nierównowagi w systemie kostno-stawowym (m.in. bólów kręgosłupa, głowy, barków, drętwienia rąk, skrzywienia kręgosłupa dzieci i młodzieży, skrócenia kończyn dolnych spowodowanych asymetrią miednicy, zespołów bólowych w przebiegu stwardnienia rozsianego, choroby Parkinsona i mózgowego porażenia mięśni oraz po urazach komunikacyjnych i sportowych);
pozyskiwanie informacji od chorego i współpraca z lekarzami (ortopedami, neurologami oraz specjalistami fizjoterapii, rehabilitacji ruchowej itp.;
określenie dysharmonii w biomechanice aparatu ruchu chorego;
przeprowadzanie testów klinicznych do badania kości, stawów i mięśni;
interpretacja w/w testów klinicznych;
analiza zdjęć rentgenowskich;
przygotowanie pacjenta do zabiegu na specjalnym stole manipulacyjnym;
ułożenie pacjenta w odpowiednich pozycjach w celu wykonania precyzyjnego o bezbolesnego pchnięcia odblokowującego zablokowany segment kręgosłupa lub stawu;
usprawnianie aparatu ruchu z wykorzystaniem różnych procedur chiropraktycznych: manipulacji stawów kręgosłupa, korygowaniu ułożenia kręgów i stawów międzykręgowych oraz innych technik ukierunkowanych na tkanki miękkie, masaż, kinezyterapię i fizykoterapię w celu zmniejszenia ucisku na nerwy i rdzeń kręgowy;
prowadzenie dokumentacji zabiegów chiropraktycznych i wydawanie orzeczeń dotyczących niesprawności aparatu ruchowego;
przeprowadzanie konsultacji chiropraktycznych dla lekarzy medycyny oraz innych specjalistów medycyny niekonwencjonalnych;
przygotowanie orzeczeń dla celów orzekania inwalidztwa, zatrudnienia i sądownictwa;
prowadzenie działalności profilaktycznej;
doskonalenie swojej wiedzy i umiejętności.
Dodatkowe zadania zawodowe:
kierowanie placówką chiropraktyczną;
kształcenie osób wykonujących inne zawody medyczne i paramedyczne, jeśli istnieje taka potrzeba;
udział w różnych formach kształcenia ustawicznego;
prowadzenie prac badawczych w dziedzinie nauk chiropraktycznych oraz publikowanie ich wyników.
Zgodnie z Rozporządzeniem Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 27 kwietnia 2010 roku w sprawie klasyfikacji zawodów i specjalności na potrzeby rynku pracy oraz zakresu jej stosowania (Dz. U. nr 82 poz. 537) został zarejestrowany zawód chiropraktyka. Umiejscowienie zawodu chiropraktyka w dziale 323 „Praktykujący niekonwencjonalne lub komplementarne metody terapii”, stworzyło możliwości nabywania kwalifikacji zawodowych w tym zawodzie.
CO TO JEST CHIROPRAKTYKA?
Ta terapia, przez serię specjalnych badań i technik manualnych jest w stanie diagnozować i leczyć zaburzenia związane z funkcjonowaniem kości, stawów, mięśni oraz więzadeł i ścięgien.
Kręgarstwo było praktykowane zarówno na zachodzie jak i wschodzie, znali je już starożytni Chińczycy, Grecy. Hipokrates, znany jako „ojciec medycyny” stwierdził, że znajomość budowy kręgosłupa i zasad jego funkcjonowania stanowi wiedzę przydatną w leczeniu wielu chorób. Do grona pierwszych kręgarzy należeli ludowi „nastawiacze kości” (nastawianie kręgosłupa). Często byli oni w stanie wyleczyć przypadki, których nie umieli wyleczyć inni lekarze. Jednak dopiero w końcu XIX wieku kanadyjski uzdrawiacz Daniel David Palmer położył podstawy pod chiropraktykę. Nie miał on wykształcenia medycznego, jednak jego niezwykłe zainteresowanie tematyką pracy układu kostnego i zasadami funkcjonowania ciała sprawiło, iż posiadł ogromną wiedzę dotyczącą tej dziedziny. Palmer zdecydował się otworzyć szkołę chiropraktyki, gdzie nauczał teorii i praktyki dziedziny przez siebie odkrytej. Początkowo nastawienie świata medycznego do tego typu działalności było sceptyczne, jednak z czasem efektywność nowej metody dowiodła jej wartości i dzisiaj kręgarstwo jest szanowaną metodą terapeutyczną.
Chiropraktyka jest terapią skomplikowaną, wymaga wysokiej specjalizacji i szczegółowej wiedzy. Dobrze wyszkoleni w tej dziedzinie terapeuci są w stanie leczyć każdy problem związany z budową ciała, począwszy od bólów spowodowanych przemieszczeniem kręgów, na bólach kostki skończywszy. Kręgarstwo wykorzystuje się przy bólach szyi, ramion, i dolnej części kręgosłupa. Szczególnie dobre efekty może przynieść w przypadku rwy kulszowej, astmie, zaparciach, niestrawności, bólach menstruacyjnych i bólach głowy. Pomocne jest również w leczeniu kontuzji sportowych. W przypadku każdego układu który składa się z wielu poruszających się części niezbędny jest pewien balans pomiędzy tymi wszystkimi elementami. By zachowana była równowaga, każdy kręg w kręgosłupie musi poruszać się bez żadnych ograniczeń. Jeśli choć jeden z nich porusza się niewłaściwie, zaburzony zostaje balans całego układu. Gdy nieprawidłowości w pracy odcinków kręgosłupa mają wpływ na działanie układu nerwowego, mamy do czynienia z tak zwaną subluksacją. Zazwyczaj wiąże się to z bólem jakiejś części ciała. Kręgarze wystawiają diagnozę na podstawie obserwacji i palpacji, czyli badania dotykiem. Jak w przypadku każdej terapii holistycznej, bardzo ważne dla terapeuty jest zebranie możliwie największej liczby informacji o pacjencie, jego trybie życia, ogólnym stanie zdrowia, dolegliwościach. W celu dokładniejszej analizy i precyzyjnego zlokalizowania przyczyny choroby chiropraktyce mogą korzystać również ze zdjęć rentgenowskich, które często pozwalają ocenić przydatność leczenia kręgarskiego.
W zależności od tego, która część kręgosłupa ma być leczona, pacjent musi usiąść, stanąć lub położyć się. Leczenie dolnej części kręgosłupa zwykle odbywa się w pozycji leżącej, zaś zabiegi związane z odcinkiem szyjnym wykonywane są na siedząco. W trakcie badanie kręgarz sprawdza ruchy czynne kręgosłupa, zakres ruchowy każdego z jego odcinków. Pozwala to na zlokalizowanie stawów, które poruszają się zbyt swobodnie, lub te, których ruchy są nienaturalnie ograniczone. Później dokonywana jest palpacja okolicznych mięśni i tkanek podczas ruchów biernych kręgosłupa. Stosując lekkie uciski kręgarz jest w stanie sprawdzić skłonność przemieszczania się stawów podczas spoczynku i zalecić określone rodzaje ćwiczeń fizycznych oraz udzielić wskazówek dotyczących właściwej postawy.
Do najczęstszych technik kręgarskich należą:
– Pchnięcie bezpośrednie. Technika ta stanowi podstawę leczenia kręgarskiego. Polega na tym, że kręgarz kładzie rękę na stawie, który uległ przemieszczeniu, rozciąga go maksymalnie, po czym szybkim i energicznym ruchem wykonuje pchnięcie manipulacyjne. Do pchnięcia może posłużyć się dowolną częścią ręki, zależy to od fragmentu ciała wymagającego nastawienia. Często w trakcie nastawiania z płynu stawowego uwalniane są pęcherzyki powietrze, co jest przyczyną towarzyszącego odgłosu przypominającego wystrzał. Trzask ten należy do najbardziej nieprzyjemną część zabiegu.
– Pchnięcie pośrednie, w przeciwieństwie do bezpośredniego ten zabieg ma łagodną formę i polega na kilkuminutowym naciąganiu źle działającego stawu. Podczas zabiegu wykorzystuje się podkładkę, ręcznik lub klinowy blok.
– Miękkie techniki manipulacyjne – są wykorzystywane pomocniczo. Korzysta się z nich często przed zabiegiem nastawiania stawu w celu rozluźnienia ścięgien i mięśni. Kręgarze stosują ją również do rozluźniania tzw. punktów spustowych, czyli tych szczególnie wrażliwych i powodujących uczucie uwięzienia nerwu. Wyeliminowanie występującego napięcia prowadzi do zlikwidowania bólu i uczucia dyskomfortu, przez co stanowi integralną część zabiegu. W celu rozgrzania mięśni i rozluźnienia punktów spustowych, terapeuta może zastosować np. masaż.
Dobór technik i częstotliwość stosowania zabiegów zależą od rodzaju schorzenia i są ustalane po badaniu wstępnym pacjenta.
Reakcje organizmu na leczenie potrafią być różne. Przez wzgląd na charakter zabiegu ciało pacjenta może potrzebować nawet kilku dni, by minęła obolałość lub występujące czasem zaostrzenie symptomów. Pacjenci po zabiegu zwykle czują się ospali i wyczerpani. Niektórzy jednak odczuwają przypływ energii i sił witalnych, a w takich przypadkach terapia trwa zwykle krócej. Szybkość powrotu do zdrowia zależy od indywidualnych cech pacjenta – jego wieku, rodzaju i czasu trwania schorzenia. Przeciętnie do pełnego wyleczenia potrzeba siedmiu wizyt, jednakże nawet wtedy kręgarz zaleca wizyty kontrolne, raz, dwa lub więcej razy rocznie.
Chiropraktyki nie można stosować w przypadku kości uszkodzonych lub zaatakowanych chorobą nowotworową. Poza tym wyjątkiem kręgarstwo jest całkowicie bezpieczne i może być zalecane wszystkim bez względu na stan zdrowia i wiek, nie wyłączając kobiet w ciąży (choć w tym przypadku terapeuci, by chronić płód rezygnują ze zdjęć rentgenowskich a leczenie modyfikują, by nie wywołało niepożądanych skutków).
